Czy myślałeś kiedyś, co czujesz w czasie jazdy?

Zauważam ostatnio zadziwiającą przemianę w moim życiu i moim podejściu do wielu spraw. Co jest jeszcze śmieszniejsze, dostrzegam też, jak bardzo przekłada się to na moje jeżdżenie (i to nie tylko w sensie ilościowym, ale także - a może przede wszystkim - jakościowym).

Pamiętam, jak niecały tydzień temu zostałem poproszony o opowiedzenie, co tak naprawdę czuję i widzę, jadąc rowerem. Nigdy wcześniej za bardzo o tym nie myślałem, a szkoda.

Na początku pomyślałem i powiedziałem, że czuję wielki wysiłek, graniczący z bólem. Że kiedy jeżdżę z JB, potrafimy jechać pod szalony wiatr na płaskim terenie i jak ognia unikać siedzenia jeden drugiemu na kole, byle tylko nie okazać przed sobą nawzajem chwili słabości (aż do momentu, kiedy znajdziemy dowolny pretekst by zwolnić i mało nie wywrócić się ze śmiechu, że znowu nas poniosło ;) ).

Tak naprawdę jest to chyba jedyna okazja w moim życiu, kiedy ponosi mnie męskie ego i po prostu chcę pokazać, że coś potrafię. Nieraz w czasie takich interwałów robiło mi się ciemno przed oczami i traciłem poczucie świadomości. Jest to chyba jedna z tych rzeczy, których nie da się opisać i które trzeba po prostu przeżyć, a żeby były one możliwe, trzeba to po prostu czuć i chcieć tego.

Chwilę później pojawiła mi się w głowie także druga myśl. Taka myśl, że oto siedzę na rowerze i również tracę kontakt z otoczeniem, ale z powodu totalnego zamyślenia nad samą drogą i nie tyle nad celem, co nad samym faktem ruchu, zmierzania ku czemuś. To uczucie dopada mnie z kolei podczas jazdy z MP - nawijam kilometry szosy na koła, rozmawiam o niczym, a na koniec dnia stwierdzam, że przejechałem dystans, o który nigdy bym siebie nie podejrzewał, i że ten jeden dzień mnie w jakiś trudny do opisania sposób ubogacił.

Coraz częściej i coraz wyraźniej widzę, że cały ten wysiłek i energia włożone w jak najszybszą jazdę po prostu nie mają sensu. Że przecież i tak dojadę, a kogo obchodzi, czy zrobię to o minutę wcześniej czy później? To nie tak, że skracam sobie trasę czy lenię się; po prostu wysiłek nie daje mi takiej przyjemności jak jeszcze rok czy dwa lata temu (ach, co to były za czasy!).

Ile pięknych chwil uciekło mi przez niepotrzebne spinanie się i walkę z wirtualnymi celami? Ile niepowtarzalnych widoków straciłem, gapiąc się na wskazania pulsometru zamiast na horyzont?

I wreszcie, korzystając z porady IM, nie mogę nie zapytać: co ja mogę zrobić, by ta wiedza pomogła mi być szczęśliwszym? Czy te zmiany, które zachodzą we mnie jako rowerzyście, mają przełożenie na moje życie? A może są właśnie jego odzwierciedleniem? Przecież spędzam na siodełku kawał życia i nie można wykluczyć żadnej z tych opcji. Co tak naprawdę daje mi jeżdżenie i dlaczego tak bardzo to kocham?

A Wam, kończąc, powiem jedno: warto czasem usiąść i po prostu zajrzeć w siebie. Zadać sobie najprostsze pytania o banalne z pozoru rzeczy dotyczące siebie samego, na które odpowiedzi potrafią być nie tylko zaskakująco trudne, ale też zaskakujące w swojej treści. Bo jeżeli nie masz czasu pomyśleć o własnym szczęściu i spróbować po nie sięgnąć, to po co w ogóle żyć?


Napisane w trudnym do opisania stanie, w niekontrolowanym przypływie i przepływie myśli.