Słodko i gorzko: o rowerzystach i pieszych w mieście

Ta notka miała być słodka, bo dopadły mnie ostatnio bardzo przyjemne przemyślenia. Aż tu nagle trafiłem za sprawą kolegi na artykuł w internetowym wydaniu Dziennika Łódzkiego.

Główna teza artykułu, przedstawiona już w tytule: istnieje konflikt między pieszymi i rowerzystami, więc trzeba wybrać, dla kogo ma być budowane miasto. W treści - tradydyjnie - znalazła się tyrada o tym, że źli rowerzyści jeżdżą jak im się podoba i stwarzają zagrożenie. Piesi z kolei są poszkodowani i czują, że przegrywają z rowerzystami, choć zdaniem miejskich urzędników wciąż są na wygranej pozycji.

Krew się we mnie gotuje od czytania takich artykułów. Czy naprawdę wszyscy muszą wszędzie na siłę wietrzyć spisek, konflikt i wojnę? Czy po męczącym dniu naprawdę musimy jeszcze czytać wyssane z palca (dez)informacje o tym, że ludzie siebie nienawidzą? Czy ludzie naprawdę muszą być aż tak ograniczeni, by korzyść jednego człowieka postrzegać automatycznie jako porażkę drugiego?!

STOP! Ruch drogowy to nie porachunki kiboli! Nie ma żadnego "my" ani "oni", nie ma dwóch zwalczających się nawzajem zorganizowanych grup. Są dwie, w gruncie rzeczy całkiem sympatyczne, zbiorowości jednostek, które dopiero w drugiej kolejności są w danej chwili rowerzystami czy pieszymi. A wśród nich są pojedyncze osoby, które nie chcą lub nie potrafią się do tego schematu dostosować.

Jeszcze raz trzeba jasno zaznaczyć: osoby nieprzystosowane do margines i tyczy się to obu stron: zarówno pojedynczych rowerzystów ignorujących obowiązek ustępowania pierwszeństwa pieszym (bo zaznaczyć należy, że nie każdy rowerzysta obecny na chodniku stanowi automatycznie zagrożenie), jak i pojedynczy piesi, którzy znajdą się na drodze rowerowej.

Tymczasem lektura artykułów takich jak przytoczony sprawia, że tworzony jest obraz dwóch śmiertelnie obrażonych na siebie band, które - gdyby tylko mogły - skoczyłyby sobie do gardeł. 

Efekt? Wczoraj podczas jazdy po DDR natknąłem się na pieszego i łagodnie zwróciłem mu uwagę, że nie powinno go tam być. Jego odpowiedź? "Mam prawo tu być!" i uzasadnienie: "Nie dalej jak 15 minut temu na przejściu dla pieszych potrącił mnie rowerzysta!".

Drogie pismaki (dziennikarzami Was nie nazwę, nie zasługujecie na to) od tego typu artykułów! Dziękujemy Wam za podżeganie do walki i generowanie atmosfery konfliktu, dzięki której macie o czym pisać. Właśnie Wam zawdzięczamy te idiotyczne uogólnienia, które prowadzą do tak chorych sytuacji.

Pamiętacie jeszcze, jak wspomniałem na początku, że to miała być słodka notka (nawet nie czuję, kiedy rymuję!)? Otóż będzie, bo mimo wszystko jest słodko!

Dziś w drodze z pracy uświadomiłem sobie, jak wielu ludzi uśmiechnęło się do mnie (tak, do tego złego rowerzysty!) w ciągu ostatnich kilku dni. Urocza rowerzystka wczoraj gdzieś pod Poznaniem, dziś przemiły pieszy lekko zaskoczony faktem, że dobrowolnie przepuściłem go na pasach, sympatyczny gość na całkiem fajnym MTB, z którym stałem dziś na światłach, i pewnie jeszcze kilka osób, których nawet nie zauważyłem. Nawet pani, który dobrowolnie przepuściła mnie w wąskim przejściu, choć już wypiąłem się z SPD, żeby ją przepuścić, sama uśmiechnęła się do mnie, choć to ona "była stratna" w tej sytuacji!

Co ciekawe, dzieje się to bardzo regularnie - tak, ludzie uśmiechają się do złego rowerzysty! A wiecie dlaczego? Bo nie każdy wierzy pismakom, a ogromna większość na szczęście jeszcze zauważa, że nie jesteśmy ani rowerzystami, ani pieszymi - jesteśmy ludźmi, którzy akurat w danej chwili poruszają się w ten czy inny sposób.

I właśnie dlatego jest słodko, bo ruch pieszy i rowerowy oznacza doskonałą okazję do komunikacji - widzimy swoje zachowania, mijamy się przy rozsądnej prędkości i widzimy swoje twarze, a dzięki endorfinom wydzielanym podczas ruchu nasz nastrój staje się jeszcze lepszy. Właśnie za to tak bardzo kocham rowery i dlatego tak bardzo cenię miasto, które funkcjonuje nie jako miejsce pracy czy splot ulic, tylko właśnie jako miejsce interakcji pomiędzy ludźmi.

Starajmy się budować miasta dla ludzi, a nie dla rowerzystów, kierowców czy sam nie wiem kogo jeszcze. Po prostu budujmy miasta dla ludzi, a wtedy będzie nam wszystkim jeszcze bardziej słodko.

Spodobała Ci się ta notka? Podziel się nią na Facebooku i zajrzyj na nasz profil!